در اواخر دهه 80، سال‌هایی كه اپل بیشتر به خاطر رویاپردازی درباره محصولات ساختارشكن شهرت داشت تا ساخت آن‌ها، جان اسكالی معروف، خیال یك نوع «هدایت‌گر دانش» را در سر می‌پروراند؛ تجسم  یك دستیار كاردان و خوش‌استیل دیجیتال كه در كتاب خود «اودیسه» تصویر كرده بود؛ وسیله‌ای ساخته شده برای ارائه تصاویر مؤثر و پیشرو.

اپل در سپتامبر 87 مسابقه‌ای به نام «پروژه 2000» برگزار كرد. گروه‌های دانشجویی اكثر دانشگاه‌ها دعوت شدند تا مقالات خود را درباره «هدایت‌گر دانش» ارائه كنند. هیئت داوری متشكل از افراد برجسته و كاردانی چون استیو وزنیاك از مؤسسان اپل، آلن كای طراح پیشرو كامپیوترهای شخصی، آلوین تافلر دانشمند آینده‌پژوه،  و ری بردبری استاد داستان‌های علمی‌تخیلی بود. این افراد قضاوت كلیه مقالات ورودی را برعهده داشتند.

سرانجام مقاله «تبلت: رایانه شخصی سال 2000» برنده اعلام شد. در این نوشته تیم دانشگاه ایلینویز به دنبال پدیده‌ای بود كه: «به آسانی با زندگی افراد سازگار می‌شود و در همان حال به سرعت دگرگون‌شان می‌كند» و شرح مفصلی از آن ارائه می‌داد. ماشینی بسیار متفاوت‌تر از رایانه‌های قابل حمل رایج، فراتر از حوزه تصور هر كسی در دهه 80. 

ابزاری به ابعاد یك paper-notebook دارای صفحه لمسی رنگی با قدرت تفكیك بالا. صفحه كلید مجازی، گیگابایت‌ها حافظه حالت جامد، ارتباط سلولار، جی پی اس، میكروفون و اسپیكر داخلی تنها بخشی از امكاناتی بود كه برای این تبلت پیش‌بینی شده بود. 

نرم‌افزاری پیچیده بر مبنای Unix  درست شده بود كه به كاربر امكان می‌داد نشانه‌های روی دسك‌تاپ را بزند و با استفاده از منوهای pop-down یادداشت بردارد. پیش‌بینی برقراری ارتباط با سرویس‌های آنلاین، ایمیل، اطلاعات مسیرهای رانندگی، شبكه‌های اجتماعی، بازی‌های سه‌بعدی، تلویزیون اینترنتی و ویدیوهای user-generated این پدیده را بهتر به ما‌ می‌شناساند. 

لوازم جانبی Tablet عبارت بود از یك صفحه كلید بی‌سیم و سیستم ردیاب هوشمند برای مكان‌یابی دستگاه در صورت گم‌شدن.

 گرچه تبلت مزبور دستگاه كاملی به نظر نمی‌رسید، ولی فراموش نكنیم كه این ایده متعلق به 1988 بود؛ با این وجود اپل تمامی این ایده‌ها را در یك قطعه باریك جمع كرد تا موفقیتی عظیم تحقق یابد.
و بالاخره تبلت منتظر ماند تا در سال 2010  با نام آی‌پد معرفی شود. 

به نظر من دلیلی ندارد محصول اپل را – هرچه كه هست- برگرفته از ایده دانشگاه ایلینویز بدانیم. در حقیقت كسی در فكر طراحی و ساخت «پروژه2000» نبود؛ حتی استیو جابز هم اطلاعی از آن نداشت.

البته با وجود شباهت بسیار زیاد، آی‌پد و تبلت 1988 تفاوت‌هایی نیز دارند كه به چند نمونه اشاره می‌كنم:
● تبلت توانایی شناسایی اثر انگشت، نمونه خط و حالت نگارش داشت.
● مانند آی‌پد، از چندین گیگابایت حافظه قابل حمل، برخوردار بود ولی فقط در قالب كارت‌های حافظه قابل تعویض. شبیه به كارت اعتباری و به همان اندازه، برپایه فناوری رم اپتیكال بود.
● مقاله آن زمان صحبت از سرویس‌های آنلاینی كرده بود كه توسط كامپیوترهای دور‌دست تغذیه  می‌شدند؛ آن هم در زمانی كه كسی به اینترنت فكر هم نمی‌كرد. هم چنین كارت‌‌های حافظه قابل‌‌حمل حاوی منابع اطلاعاتی بسیار در اختیار همه قرار داشت و مانند كارت‌های یادگاری خرید و فروش می‌شد.
● در نظر گرفتن دوربین داخلی به چه منظوری می‌توانست باشد؟ ویدیوكنفرانس!؟
● ارتباط تبلت با محیط پیرامون نه از طریق WI-FI  بلكه به وسیله مادون قرمز انجام می‌گرفته است.
● آن تبلت به معنای واقعی باریك بوده است. (با معیار 1988) 
● و بالاخره اینكه توانایی اجرای برنامه‌های چندكاره را در محیط ویندوز داشت.

اما من هنوز در این فكرم كه چگونه «پروژه 2000» چنین توصیف دقیقی از محصولی ارائه كرده بود كه 22 سال بعد ساخته شد. تیم دانشگاه ایلینویز ثابت كرد: ترسیم كنندگان خطوط آینده فناوری، توانایی دیدن حقایقی را دارند كه به چشم باهوش‌ترین افراد سرابی بیش نمی‌آید. این دانشجویان توانستند تقریباً تجلی كامل ایده خود را در آنچه امسال اپل خلق كرد، ببینند.